شیرین کاری های ایرانی ها در اینترنت

حمله برخی از طرفداران ورزشی به صفحه شخصی لیونل مسی اتفاق تازه ای نبود. پیش از ثبت نزدیک به 30 هزار کامنت برای ستاره آرژانتینی بارسلونا، برخی ورزش دوستان به سراغ ورزشکاران، نهادهای ورزشی و سایت های نظرسنجی نیز رفته بودند تا اعتراض و در برخی اوقات مشارکت خود را به این شکل نشان دهند.

 

گذاشتن چند صد کامنت در سایت پربیننده یاهو و اعتراض به داوری مبارزه مظاهری در المپیک لندن، حمله به سایت فیلا و انتقاد از مارتینتی و همکارانش پس از حذف عبدولی در المپیک 2012، ثبت هزاران پیام در صفحه شخصی زایتسف ایتالیایی و حضور گسترده در چندین و چند نظرسنجی، همه و همه نشان از علاقه ورزشدوستان ایرانی به دنیای مجازی دارد. تازه تمام این شور و اشتیاق در شرایطی حاصل شده که در کشورمان محدودیت هایی برای دستیابی به شبکه های اجتماعی وجود دارد و همگان از آن باخبرند.

در المپیک 2012 لندن، علی مظاهری بوکسور کشورمان که پرچمدار ایران در این رقابت ها بود، در نخستین پیکار خود در رقابت های وزن 91 کیلوگرم بوکس المپیک، مقابل خوزه لاردوئت گومز، دارنده نشان برنز رقابت های جهانی 2009 میلان و قهرمان سال 2008 جوانان جهان از کوبا به روی رینگ رفت و با رأی داوران تن به شکست داد.

 

مظاهری در راند دوم این مسابقه از حریف خود پیش بود ولی در کمتر از یک دقیقه سه اخطار را دریافت و در نهایت مسابقه را واگذار کرد. در پایان این مبارزه کارشناسان داوری بوکس معتقد بودند اخطارهای مظاهری بی دلیل بوده و داوران با ناجوانمردی او را بازنده اعلام کردند. هر چند اعتراض ایرانی ها در پایان مبارزه مظاهری به جایی نرسید اما علاقمندان به ورزش در وبسایت «یاهو» با ارسال نظرات خود درباره نحوه قضاوت داوران در مسابقه بوکس مظاهری مقابل حریف کوبایی غوغایی به پا کردند. اکثر قریب به اتفاق آنها در نظرات خود به حمایت از علی مظاهری و مخالفت با رأی داور آلمانی پرداختند.

 

کاربری در یاهو در این باره نوشته بود: «بسیار ناجوانمردانه بود. حتی مجری تلویزیون انگلیس هم شوکه شده بود. این پسر بیچاره حتما 4 سال خواب المپیک را می دیده ولی حالا یک داور مغرض و نادان او را بازنده کرده است. از اینکه او کنار داور نایستاد، خوشحالم. اگر جای او بودم، همین کار را می کردم. او با دست دادن با مربیان کوبایی نشان داد که یک جنتلمن است. داور شرمنده باش!»

 

کاربر دیگری اینگونه گفته بود: «دست کم باید این داور را از ادامه بازی ها محروم کرد. مقام های المپیک هم باید از بوکسور ایرانی عذرخواهی کنند. واقعا منزجرکننده است.»

 

کاربر دیگری نوشته بود: «کاملا ناعادلانه بود. حتی برای ورزشکار ایرانی گریه کردم. همه چیز از پیش تعیین شده بود. اگر غیر از این باشد، مطمئنم داور یک احمق به تمام معناست. تصور کنید او چهار سال تلاش کرده و حالا با ناجوانمردی حذف می شود. کاری که در پایان مسابقه انجام داد و با مربیان کوبایی دست داد، بسیار زیبا بود. هیچکس این داور را نمی بخشد، شرم بر او!»

 

کاربر دیگر «یاهو» هم معتقد بود: «احتمالا این سناریو در روزهای آینده برای سایر ورزشکاران ایرانی هم رخ می دهد. برگزارکنندگان المپیک سیاست را با ورزش مخلوط کرده اند. حداقل کاری که برگزارکنندگان المپیک می توانند انجام دهند این است که رسما از ایرانی ها عذرخواهی کنند. ننگ بر کسانی که پول را به عدالت ترجیح می دهند.»

 

و در کامنت دیگری هم آمده بود: «فکر می کنم سران کمیته بین المللی المپیک و فدراسیون جهانی بوکس باید دور میز بنشینند و مدال ها را بین خودشان تقسیم کنند. برنده واقعی علی مظاهری است.»

اما در همان المپیک لندن اتفاقی مشابه اتفاق مظاهری برای سعید عبدولی کشتی گیر فرنگی کشورمان رخ داد. این ورزشکار نیز با ناداوری از المپیک حذف شد تا ایرانی ها با کامنت های بیشمار خود سایت فیلا را بمباران کنند. هجوم علاقمندان ورزش به سایت جهانی فیلا به گونه ای بود که واکنش مارتینتی را به دنبال داشت تا جایی که رئیس وقت فدراسیون جهانی کشتی 24 ساعت پس از این اتفاق گفت: «بعد از این کشتی ایمیل های زیادی دریافت کردیم که بسیاری از آنها تند بود و چنین انتظاری از ایرانی ها را نداشتم. فدراسیون جهانی نفعی از این ماجرا نمی برد. با اینحال پس از این مبارزه ایمیل های زیادی به دست ما رسید که حاکی از عصبانیت ایرانی ها بود.»

 

وی همچنین خاطرنشان کرد: «ما چنین انتظاری از ایرانی ها نداشتیم، چرا که برخی ایمیل های آنها تند و حتی توهین آمیز بود. با اینحال ما قصد بازنده کردن کشتی گیر ایران را نداشتیم و همه را با یک چشم نگاه می کنیم.»

 

باید به این نکته نیز اشاره داشت، زمانی که مارتینتی در حال گفتگو با خبرنگاران بود علی آبادی در جمع آنها حاضر شد و تاکید کرد که این ایمیل ها موضع رسمیایران نیست و مسئولان ورزش کشورمان در نامه ای کتبی به قضاوت کشتی عبدولی اعتراض کرده و خواهان گرفتن حق این ورزشکار هستند.

پس از المپیک لندن، اعتراض برخی کاربران ایرانی در شبکه های اجتماعی نسبت به یک رویداد ورزشی پایان یافت تا اینکه نوبت به برگزاری لیگ جهانی والیبال و بازی ایران و ایتالیا رسید. این داستان از آنجا شروع شد که در ست سوم بازی ایران و ایتالیا، ایوان زایتسف، ستاره میزبان – با وجود مصدومیت – به زمین آمد و در دو ست متوالی 19 امتیاز برای تیمش گرفت و نزدیک بود که با درخشش خود، تیمش را از یک شکست تاریخی نجات دهد.

 

زایتسف، نتوانست ایتالیا را به پیروزی برساند و در نهایت تیمش برابر ایران باخت اما خاطره ای که پس از آن بازی از ایرانیان در ذهن او باقی ماند، تلخ تر از شکست ناباورانه تیمش بود.

 

دقایقی پس از پیروزی خاطره انگیز ایران برابر ایتالیا، صفحه صخسی زایتسف در یکی از شبکه های اجتماعی آماج حملات کاربران ایرانی قرار گرفت و در عرض چند ساعت، 1900 نظر که بیشترشان حاوی دشنام بود، در آن صفحه جای گرفت.

 

مایه تاسف این است که زایتسف در همان صفحه - پس از اطلاع از محتوای نظرات ایرانیان – نوشت: «متاسفم که بزرگترین تفریح ایرانیان، توهین به دیگران است!»

 

داستان نظرات توهین آمیز آن عده در صفحه شخصی زایتسف با انجام دیدار دوم ایران و ایتالیا به پایان رسید چون او در سالن برگزاری مسابقه با فرهنگ اصیل ایرانی از نزدیک روبرو شد و رفتار تماشاگران خوب ایرانی در سالن، تصور او را از ایرانیان تغییر داد.

اواخر دی ماه سال 1391 فدراسیون آمار و تاریخ برای انتخاب محبوبترین بازیکنان جهان رأی گیری کرد که خوان آرنگو، بازیکن ونزوئلایی تیم فوتبال بورسیا مونشن گلادباخ محبوبترین بازیکن جهان شد و مهدی مهدوی کیا نیز به عنوان دومین بازیکن محبوب جهان معرفی شد.

 

نکته جالب این رأی گیری، صعود چشمگیر و البته عجیب بازیکن ونزوئلایی در مرحله سوم رأی گیری است. آرنگو در پایان مرحله دوم رأی گیری تنها با 3611 رأی در آمریکای جنوبی پس از رادامل فالکائو، لیونل مسی، جاناتان فابرو، پائولو گوئرو، لوییس آنتونیو والنسیا و جفرسون فارفان در رده هفتم قرار داشت. این در حالی است که مهدوی کیا در پایان مرحله دوم با 121 هزار و 941 رأی در صدر جهان قرار داشت. در مرحله سوم اما ارای آرنگو به طرز شگفت انگیزی افزایش یافت و در حالی که در مرحله دوم 3611 رأی داشت، در مرحله سوم 104 هزار و 297 رأی کسب کرد و مهدوی کیا نیز با 103 هزار و 703 رأی دوم شد. وی با 594 رأی بیشتر از مهدوی کیا توانست عنوان محبوبترین بازیکن جهان را کسب کند. البته اگر قرار بود این نظرسنجی روال طبیعی چند هفته قبلا خودش را طی کند سه بازیکن ایرانی به نام های مهدوی کیا، مجیدی و کریمی بالاتر از فوتبالیست های دیگر قرار می گرفتند اما در مرحله پایانی مدیران سایت نظرسنجی اجازه ندادند ایرانی ها شرکت کنند تا یک بازیکن ونزوئلایی انتخاب شود. لازم به یادآوری است که تا چند هفته مهدوی کیا، مجیدی و کریمی بالاتر از مسی و رونالدو بودند.

در پایان سال 2012 فدراسیون بین المللی وزنه برداری هفت زن و هشت مردی که در بازی های المپیک لندن به مدال طلا دست یافته بودند را انتخاب کرد تا با آرای عمومی بهترین وزنه بردار سال 2012 را انتخاب کند. بدین ترتیب بهداد سلیمی – قهرمان دسته فوق سنگین المپیک – نیز در این لیست جای گرفت و امیدوار بود با حمایت همه علاقمندان بتواند جایزه بهترین وزنه بردار سال را به خود اختصاص دهد. این در حالی بود که بهداد سلیمی یک بار در سال 2010 این افتخار را به دست آورده بود، البته او در سال 2012 برای رسیدن به این عنوان ارزشمند یک رقیب بسیار سرسخت به نام «ایلیا ایلین» از قزاقستان داشت.

 

ایلین یکی از ستاره های بازی های المپیک لندنبودو در این دوره از رقابت ها توانست 5 بار رکوردهای جهان و المپیک را بهبود بخشد. پیش از این نیز حسین رضازاده چندین بار توانسته بود این عنوان را به دست آورد. به هر حال علاقمندان به وزنه برداری و بهداد سلیمی تا روز بیستم ژانویه سال 2013 با حضور در وبسایت WW.IWF.NET از میان نامزدهای موجود سه وزنه بردار برتر زن و سه وزنه بردار برتر مرد را انتخاب کردند و در نهایت سلیمی عنوان باارزش بهترین وزنه بردار سال 2012 را به خود اختصاص داد.

 

در این انتخابات نیز ایرانی ها فوق العاده پرشور حاضر شدند و جایزه ای که شاید می شد به ایلین تعلق گیرد، به بهدادس لیمی اختصاص دادند. در خصوص این نظرسنجی باید به این نکته هم اشاره داشت که در نخستین سالی که فدراسیون وزنه برداری اقدام به نظرسنجی کرده بود، به خاطر هجوم بیش از حد کاربران ایرانی، سایت این فدراسیون دچار مشکل و برای یکی دو روز کاملا قطع شد.

در روزگار قدیم و در دوره ای که چیزی به نام اینترنت و شبکه های اجتماعی وجود خارجی نداشت یا حداقل به این شکل میان مردم جایگاهی پیدا نکرده بودند، اعتراض به یک ورزشکار یا تیم به خارج از ورزشگاه راه پیدا نمی کرد!

 

به عبارت دیگر وقتی تماشاگران با یک ورزشکار به مشکل می خوردند فضایی برای نشان دادن اعتراض شان نداشتند، آنها مجبور بودند صبر پیشه کنند تا در یک رویارویی مستقیم اعتراض هایشان را نشان دهند.

 

به عنوان نمونه پیش از برگزاری بازی برگشت ایران و ایرلند در تهران، تماشاگران خود را آماده سر دادن شعار علیه روی کین می کردند اما هافبک آن زمان تیم ملی ایرلند به تهران نیامد تا پروژه ایرانی ها ناتمام بنامند. علت حساسیت ایرانی ها روی «روی کین» تحقیر کردن تیم ملی فوتبال در اظهارنظرهایش بود.

 

در جریان برگزاری دیدارهای ایران و عربستان نیز تماشاگران ایرانی حساسیت زیادی روی محمد الدعایه و سامی الجابر داشتند اما جز سر دادن شعارهایی علیه آنها در ورزشگاه، کار دیگری انجام ندادند. پیش از حضور در جام جهانی 1998، اظهارنظر عابدزاده درخصوص پاشازاده و انتقاد از انتخاب او به عنوان نماینده ایران در تیم منتخب جهان واکنش هایی را بیرون از زمین فوتبال به دنبال داشت. به واسطه همین اظهارنظر بود که مدت ها در ورزشگاه ها، استقلالی ها شعارهایی را علیه عابدزاده سرمی دادند.