از زمانی که خبر ساخت بازی و فیلم آواتار و انتشار همزمان آنها منتشر شد، جیمز کامرون و شرکت یوبیسافت، سازندگان بازی، متفقاً اعلام کردند که اصلاً قصد ندارند بازی Avatar را - که برای تبلیغات بیشتر نام جمیز کامرون را نیز همه جا یدک میکشید - به عنوان مکملی برای فیلم بسازند. بلکه تلاش دارند کاری کنند که این بازی به صورت یک عنوان مستقل و موفق به بازار بیاید و جلوه کند. علاقه‌مندان نیز با تعریف و تمجیدهایی که شنیده و پیش‌نمایش‌هایی که دیده بودند، بسیار امیدوار شدند در یکی از معدود دفعات، بازی اقتباسی را ببینند که بر خلاف موارد مشابه و معمول ناامیدکننده نباشد و دست کم بتوان در آینده از آن به نیکی یاد کرد.
اما با ورود بازی به بازار، چند هفته قبل از اکران رسمی فیلم سینمایی آواتار، معلوم شد اصلاً قضیه چیز دیگری بوده است ـ یا در میانه راه شده است ـ و بازیدوستان حسابی رودست خورده‌اند.
در واقع بازی آواتار را نه به عنوان مکملی برای فیلم یا مثل خیلی موارد دیگر، صرفاً برای کسب درآمد بیشتر از برند فیلم، بلکه بایستی به مثابه پیشپرده‌ای برای آشنایی علاقه‌مندان و جذب تماشاگر کنجکاو بیشتر به سالن‌های سینما در نظر داشت.
● گیمپلی بازی
روش آواتار در کل از نوع تیراندازی سوم شخص است که سازندگان سعی کرده‌اند با گنجاندن نوعی سیستم تجربهاندوزی ساده در آن، رگه‌هایی از سبک نقش آفرینی نیز به آن بیفزایند.
سبک کلی بازی مأموریتی است و از حالت مراحل قدم به قدم پیروی می‌کند. در کل انتخاب‌های چندانی برای بازی کننده وجود ندارد. حتی امکاناتی که از رهگذر کسب امتیاز xp عاید گیمر میشود، غالباً قابل انتخاب نیست و بازی به طور خودکار آن را به قابلیت‌های شخصیت می‌افزاید. تنها مورد قابل انتخاب، جنگیدن در نقش انسان، سربازهای مهاجم یا ناویهای پوست آبی است. با این تفاوت که در لباس انسان.سرباز، مایه اکشن بیشتری وجود دارد و شما با در اختیار داشتن انواع اسلحه‌های پیشرفته و آتش افکن‌ها می‌توانید روش مرسوم «بکش و برو جلو» را در پیش بگیرید؛ ولی در مقابل، در قالب آواتارهای سه متری نیاز به مخفی کاری و نقشهریزی برای پیش رفتن در بازی بیشتر حس میشود و حتی در جاهایی، بازی.روش شبیه بازی‌های DMC و GoW میشود.
با این حال، چیزی که هست، حتی در نقش سربازهای مهاجم، گیمپلی بازی فقط در اوایل آن لذتبخش به نظر میرسد و پس از مدتی می‌بینید صرفاً با مأموریت‌هایی بی‌مزه و تکراری مواجهید.
برای شما به عنوان بازی کننده بسیار اتفاق می‌افتد گاهی نصف نقشه را صرفاً برای گزارش دادن به یک کاراکتر دیگر طی کنید که او هم نامردی نمیکند و بلافاصله برای مأموریتی دیگر شما را به همان جای اولتان برمی‌گرداند؛ تا جایی که ممکن است به تدریج احساس کنید در حال بازی در نقش یک پادوی پیغامرسان هستید که لباس تفنگداران نیروی دریایی آمریکا را پوشیده است!
● داستان بازی
شخصیت‌ها و اغلب اتفاقات بازی کاملاً با داستان فیلم فرق دارند؛ گرچه اکثر مواقع شباهت‌های آشکاری مشاهده میشود.
در هر صورت این مورد را باید به حساب یکی از محسنات بازی گذاشت که سازندگان سعی نکردهاند داستان فیلم را مجدداً روایت کنند یا اصلاً خط داستانی را از بازی حذف کنند. بلکه بازی Avatar خود از خط روایی مجزایی برخوردار است که ارزش دنبال کردن را دارد.
شما در نقش یک سرباز نیروی دریایی (البته سالم!) به نام «ایبل رایدر» پا به پایگاه می‌گذارید و بلافاصله پس از ورود درگیر ماجراهای سرزمین رویایی و ناآشنای پاندورا و مبارزه با گرگنماها و شیرهای سیاه عظیمالجثه می‌شوید. در کنار خط داستانی بازی، قابلیتی به نام «پاندوراپدیا» نیز در بازی وجود دارد که به توضیح تاریخچه و اکولوژی دنیای پاندورا می‌پردازد؛ که البته همچنان که گفته شد بعدتر معلوم شد بیشتر ترفندی بوده است برای آشنایی مخاطبان با فضای فیلم، پیش از تماشای آن.
● جلوههای تصویری
بی‌شک گرانبارترین جنبه بازی آواتار را باید طراحی گرافیکی آن دانست که الحق سازندگان در این زمینه هیچ کوتاهی‌ای نکردهاند.
پیرنگ گرافیک بازی را میتوان ترکیبی از بازی‌های کرایسیس و فارکرای۲ دانست. در طول بازی، گیمری که مثل ما قبلاً از تماشای فیلم لذت برده است، می‌تواند بار دیگر از مشاهده و گشت و گذار در جنگلهای پوشیده زیبا با گیاهان آدمخوار، حیوانات عجیب، جزیره‌های معلق، دره‌های عمیق و درخت‌های غول پیکر حسابی لذت ببرد. گرچه باز هم بدسلیقگی طراحان بازی.روش در برخی مراحل، گیمر را مجبور می‌کند بیش از اینکه به سیاحت جنگلهای زیبا بپردازد، مدت زیادی را در زیر نقشه‌ها سپری کند.
● جمعبندی
امیدوارم مطالبی که اشاره کردم، باعث این سوء تفاهم نشده باشد که بازی Avatar بازی بدی است. بار اکشن بازی آنقدر هست که بازی کننده را به دنبال خود بکشد. خصوصاً که گیمپلی بازی چندان هم طولانی نیست و بازی در نقش هر نژاد بیشتر از پنج ساعت طول نمی‌کشد. ضمن این که آواتار را هم به مانند فیلم آن میتوان به طور سهبعدی بازی کرد که البته من امتحانش نکردم؛ ولی مطمئناً می‌تواند در نوع خود تجربه منحصربهفرد و لذت بخشی باشد.
آواتار امکان آنلاین بازی کردن تا ۱۶ بازیکن را هم دارد. جلوه‌پردازی مناظر، بسیار خوب کار شده و تماشای آنها در اغلب اوقات دلپذیر است.
با تمام اینها اگر از فیلم آواتار خوشتان آمده باشد، احتمالاً بازی آن هم می‌تواند تا مدتی سرگرمتان کند. در غیر این صورت یا اگر جزو «آواتار ندیدگان» باشید، باید از این منظر آواتار را یک بازی متوسط در میان خیل بازی‌هایی ارزیابی کرد که هر روز منتشر می‌شوند و بازی کنندگان بسیاری از کنارشان می‌گذرند.
حسین رسولی
اخبار فن‌آوری اطلاعات ایتنا ( www.itna.ir )
اما با ورود بازی به بازار، چند هفته قبل از اکران رسمی فیلم سینمایی آواتار، معلوم شد اصلاً قضیه چیز دیگری بوده است ـ یا در میانه راه شده است ـ و بازیدوستان حسابی رودست خورده‌اند.
در واقع بازی آواتار را نه به عنوان مکملی برای فیلم یا مثل خیلی موارد دیگر، صرفاً برای کسب درآمد بیشتر از برند فیلم، بلکه بایستی به مثابه پیشپرده‌ای برای آشنایی علاقه‌مندان و جذب تماشاگر کنجکاو بیشتر به سالن‌های سینما در نظر داشت.
● گیمپلی بازی
روش آواتار در کل از نوع تیراندازی سوم شخص است که سازندگان سعی کرده‌اند با گنجاندن نوعی سیستم تجربهاندوزی ساده در آن، رگه‌هایی از سبک نقش آفرینی نیز به آن بیفزایند.
سبک کلی بازی مأموریتی است و از حالت مراحل قدم به قدم پیروی می‌کند. در کل انتخاب‌های چندانی برای بازی کننده وجود ندارد. حتی امکاناتی که از رهگذر کسب امتیاز xp عاید گیمر میشود، غالباً قابل انتخاب نیست و بازی به طور خودکار آن را به قابلیت‌های شخصیت می‌افزاید. تنها مورد قابل انتخاب، جنگیدن در نقش انسان، سربازهای مهاجم یا ناویهای پوست آبی است. با این تفاوت که در لباس انسان.سرباز، مایه اکشن بیشتری وجود دارد و شما با در اختیار داشتن انواع اسلحه‌های پیشرفته و آتش افکن‌ها می‌توانید روش مرسوم «بکش و برو جلو» را در پیش بگیرید؛ ولی در مقابل، در قالب آواتارهای سه متری نیاز به مخفی کاری و نقشهریزی برای پیش رفتن در بازی بیشتر حس میشود و حتی در جاهایی، بازی.روش شبیه بازی‌های DMC و GoW میشود.
با این حال، چیزی که هست، حتی در نقش سربازهای مهاجم، گیمپلی بازی فقط در اوایل آن لذتبخش به نظر میرسد و پس از مدتی می‌بینید صرفاً با مأموریت‌هایی بی‌مزه و تکراری مواجهید.
برای شما به عنوان بازی کننده بسیار اتفاق می‌افتد گاهی نصف نقشه را صرفاً برای گزارش دادن به یک کاراکتر دیگر طی کنید که او هم نامردی نمیکند و بلافاصله برای مأموریتی دیگر شما را به همان جای اولتان برمی‌گرداند؛ تا جایی که ممکن است به تدریج احساس کنید در حال بازی در نقش یک پادوی پیغامرسان هستید که لباس تفنگداران نیروی دریایی آمریکا را پوشیده است!
● داستان بازی
شخصیت‌ها و اغلب اتفاقات بازی کاملاً با داستان فیلم فرق دارند؛ گرچه اکثر مواقع شباهت‌های آشکاری مشاهده میشود.
در هر صورت این مورد را باید به حساب یکی از محسنات بازی گذاشت که سازندگان سعی نکردهاند داستان فیلم را مجدداً روایت کنند یا اصلاً خط داستانی را از بازی حذف کنند. بلکه بازی Avatar خود از خط روایی مجزایی برخوردار است که ارزش دنبال کردن را دارد.
شما در نقش یک سرباز نیروی دریایی (البته سالم!) به نام «ایبل رایدر» پا به پایگاه می‌گذارید و بلافاصله پس از ورود درگیر ماجراهای سرزمین رویایی و ناآشنای پاندورا و مبارزه با گرگنماها و شیرهای سیاه عظیمالجثه می‌شوید. در کنار خط داستانی بازی، قابلیتی به نام «پاندوراپدیا» نیز در بازی وجود دارد که به توضیح تاریخچه و اکولوژی دنیای پاندورا می‌پردازد؛ که البته همچنان که گفته شد بعدتر معلوم شد بیشتر ترفندی بوده است برای آشنایی مخاطبان با فضای فیلم، پیش از تماشای آن.
● جلوههای تصویری
بی‌شک گرانبارترین جنبه بازی آواتار را باید طراحی گرافیکی آن دانست که الحق سازندگان در این زمینه هیچ کوتاهی‌ای نکردهاند.
پیرنگ گرافیک بازی را میتوان ترکیبی از بازی‌های کرایسیس و فارکرای۲ دانست. در طول بازی، گیمری که مثل ما قبلاً از تماشای فیلم لذت برده است، می‌تواند بار دیگر از مشاهده و گشت و گذار در جنگلهای پوشیده زیبا با گیاهان آدمخوار، حیوانات عجیب، جزیره‌های معلق، دره‌های عمیق و درخت‌های غول پیکر حسابی لذت ببرد. گرچه باز هم بدسلیقگی طراحان بازی.روش در برخی مراحل، گیمر را مجبور می‌کند بیش از اینکه به سیاحت جنگلهای زیبا بپردازد، مدت زیادی را در زیر نقشه‌ها سپری کند.
● جمعبندی
امیدوارم مطالبی که اشاره کردم، باعث این سوء تفاهم نشده باشد که بازی Avatar بازی بدی است. بار اکشن بازی آنقدر هست که بازی کننده را به دنبال خود بکشد. خصوصاً که گیمپلی بازی چندان هم طولانی نیست و بازی در نقش هر نژاد بیشتر از پنج ساعت طول نمی‌کشد. ضمن این که آواتار را هم به مانند فیلم آن میتوان به طور سهبعدی بازی کرد که البته من امتحانش نکردم؛ ولی مطمئناً می‌تواند در نوع خود تجربه منحصربهفرد و لذت بخشی باشد.
آواتار امکان آنلاین بازی کردن تا ۱۶ بازیکن را هم دارد. جلوه‌پردازی مناظر، بسیار خوب کار شده و تماشای آنها در اغلب اوقات دلپذیر است.
با تمام اینها اگر از فیلم آواتار خوشتان آمده باشد، احتمالاً بازی آن هم می‌تواند تا مدتی سرگرمتان کند. در غیر این صورت یا اگر جزو «آواتار ندیدگان» باشید، باید از این منظر آواتار را یک بازی متوسط در میان خیل بازی‌هایی ارزیابی کرد که هر روز منتشر می‌شوند و بازی کنندگان بسیاری از کنارشان می‌گذرند.
حسین رسولی
اخبار فن‌آوری اطلاعات ایتنا ( www.itna.ir )
برای مطلب درباره بازي AVATAR نظری وارد نشده است
نظر خود را بعنوان اولین نفر در مورد درباره بازي AVATAR وارد نمائید